بسم ا...
خودزنی
قسمت اول : مرگ
5- مرگ حق است . آنقدر که اگر نبود ، معلوم نبود آدم ها چقدر بی ارزش تر از این بودند، عمر چقدر بیهوده تر... نمی گویم هرگز از مرگ نمی ترسم اما عمده نگرانی ام از آن، دلتنگی و بی قراری نزدیکان پس از رفتن من از بین آنهاست. همان قدر که نگران از دست دادن عزیزان ام، عزیزان هم نگران از دست دادن من هستند و من هم نگران از نگرانی عزیزان. اما مرگ حق است. آنقدر که همیشه آرزو میکنیم این حق دیرتر از سایرین سراغ ما و اطرافیانمان بیاید. اما دریغ، درست همان لحظه ای که در حال گریختن از آن هستیم، پشت سرمان دارد به گورمان می خندد. پس بهتر است قرار را بر فرار ترجیح داده، روی برگردانیم و صمیمانه در آغوشش بگیریم.باور کنیم آنقدر ها هم می گویند نارفیق نیست. به موقع می آید و به دادمان می رسد، تا بیش به این دنیا افاضه فیض ننموده و جهانی را از خود برهانیم. فکر کن اگر تیر از بیخ گوش هیتلر می گذشت، اگر صدام اعدام نمی شد، اگر آن پشه ی خدابیامرز راه خانه را گم نمی کرد و وارد دماغ نمرود نمی شد، اگر فرعون از دریا می گذشت و نهایتا اگر راقم این سطور تا ابد راقم سطور می ماند، دنیای ما چقدر متعفن بود، هرچند سرِ دنیا منت گذاشته و فرض میکنم دنیایی با وجود اینها وجود داشته. پس باید رفت تا بقیه هم فرصتی برای زندگی، هوایی برای تنفس و شانسی برای موفقیت داشته باشند.
